Dalsze losy talentów z gry Championship Manager 01/02 – cz. 1

Jeśli wiesz, czym było „Dinamo Running Lokomotive”, tęsknisz za Ligą Championship Managerów lub CM Revolution, a całe dnie przesiadywałeś na CM Forum, jesteś jednym z nas.

Championship Manager 01/02 był nie tylko grą – a stylem życia. Zmienił nieporadnych nastolatków w taktycznych mistrzów, nieznanych wirtualnych Greków w gwiazdy światowej piłki i sprawił, że uwierzyłeś, że Maksim Cyhałka może wygrać Złotą Piłkę.

Nie byliśmy tylko menedżerami. Byliśmy prorokami, wizjonerami. Skautowaliśmy gwiazdy, zanim jeszcze polscy dziennikarze znali ich nazwiska. Nie było Transfermarkt ani Twittera. Był tylko CM.

Ale potem przyszło prawdziwe życie.

Niektóre z tych cudownych dzieci stały się gwiazdami – zwycięzcami Ligi Mistrzów, bohaterami Mistrzostw Świata, kultowymi legendami. Inni… nie. Zniknęli w piekle kontuzji, kopali po drugoligowych pastwiskach lub po cichu przeszli na emeryturę, nigdy nie zaznaczając swojej obecności w świecie futbolu. A gdzieś pomiędzy nimi są gracze, których kariery były niemal magiczne.

Ten artykuł jest listem miłosnym – i sprawdzianem rzeczywistości. W przypadku każdego legendarnego gracza CM 01/02 zagłębiamy się w jego prawdziwą karierę. Gdzie zaczynali, gdzie kończyli, czy udało im się dotrzeć do wielkich lig i jak blisko byli spełnienia cyfrowego hajpu? Poznamy fakty, historie, a także kilka zaskakujących zwrotów akcji – bo, spójrzmy prawdzie w oczy – piłka nożna (i życie) rzadko podąża za silnikiem meczowym.

Oddajmy się więc nostalgii, otwórzmy puszkę coli i dowiedzmy się, co tak naprawdę stało się z naszymi wirtualnymi protegowanymi.

Jeśli się uda, części będzie sporo. Na pierwszy rzut lecą zawodnicy z potencjałem -2, czyli tacy, którym wróżono największą karierę, jednak nie byli na tyle znani, by przydzielić im stałą (dodatnią) wartość tego atrybutu.

Yuki Abe

Imię i nazwisko: Yuki Abe
Narodowość: Japończyk
Data urodzenia: 6.09.1981
Pozycja: Defensywny pomocnik
Klub w CM 01/02: JEF United Ichihara
Ostatni klub IRL: Urawa Red Diamonds (przeszedł na emeryturę 1 lutego 2022)
Międzynarodowe występy / gole: 53 występy / 3 gole
Grał w 5 najlepszych ligach? Nie (52 występy, 2 gole w angielskiej Championship z Leicester City)
Ogólna ocena udanej kariery: 6/10

Droga Yukiego Abe od nastoletniego cudownego dziecka do szanowanej postaci w japońskiej piłce nożnej to opowieść o niezachwianym poświęceniu i zdolnościach adaptacyjnych. Urodzony 6 września 1981 roku w japońskiej Ichikawie, Abe zapałał pasją do piłki nożnej bardzo wcześnie. Dołączył do młodzieżowej akademii JEF United Ichihara, gdzie jego niezwykły talent szybko stał się oczywisty.

W wieku zaledwie 16 lat i 333 dni, 5 sierpnia 1998 roku, Abe zadebiutował w profesjonalnym meczu przeciwko Gambie Osaka, ustanawiając rekord jako najmłodszy zawodnik w historii J1 League. Ten wczesny kontakt z futbolem na najwyższym poziomie położył podwaliny pod niezwykłą karierę.

Podczas epizodu w JEF United wybijać się zaczęły cechy przywódcze Abe. Awansowany do roli kapitana, poprowadził drużynę do kolejnych zwycięstw w J.League Cup w 2005 i 2006 roku. Jego wyjątkowe występy zapewniły mu miejsce w najlepszej jedenastce J.League przez trzy kolejne lata (2005-2007), podkreślając niepodważalny wpływ na boiskowe wydarzenia.

W 2007 roku, szukając nowych wyzwań, Abe przeniósł się do Urawa Red Diamonds za rekordową kwotę 360 milionów jenów (około 3 milionów dolarów). Wpływ reprezentanta kraju był natychmiastowy; odegrał kluczową rolę w triumfie Urawy w Lidze Mistrzów AFC 2007, w szczególności gdy strzelił bramkę w drugim meczu finałowym przeciwko irańskiemu Sepahan FC.

Ambicje Abe wkrótce zaprowadziły go poza granice Japonii. W sierpniu 2010 roku podpisał trzyletni kontrakt z angielskim Leicester City, występującym wówczas w Championship. Debiutując w wygranym 2:1 meczu z Cardiff City 14 września 2010 roku, Abe swoją wszechstronnością i etyką pracy zaskarbił sobie sympatię zarówno fanów Lisów, jak i kolegów z drużyny. Swojego pierwszego gola dla późniejszego Mistrza Anglii strzelił w wygranym 4-2 meczu z Ipswich Town 7 maja 2011 roku. Jednakże, tęsknota za domem okazała się zbyt silna.

Spragniony powrotu do Japonii, Abe polubownie rozstał się z Leicester w styczniu 2012 roku, dołączając ponownie do Urawa Red Diamonds. Po powrocie do znajomego otoczenia, nadal się wyróżniał, przyczyniając się do zwycięstwa Urawy w Pucharze J.League w 2016 roku i Ligi Mistrzów AFC w 2017 roku. Po karierze trwającej ponad dwie dekady, z której wycisnął ile się dało, Abe ogłosił przejście na emeryturę 14 listopada 2021 r., pozostawiając po sobie spuściznę profesjonalizmu i pasji, która nadal inspiruje aspirujących piłkarzy w Japonii i poza nią.

Ciekawostka: Pomimo bycia szanowanym, opanowanym pomocnikiem na boisku, Yuki Abe nienawidził latać – to raczej mało komfortowa cecha dla profesjonalnego piłkarza. Podczas jego pobytu w Leicester City mówiło się, że często czuł się wyraźnie nieswojo podczas lotów na mecze wyjazdowe, zwłaszcza na długich trasach. Ten strach przed lataniem podobno odegrał rolę w jego tęsknocie za domem i ostatecznej decyzji o powrocie do Japonii, gdzie podróże krajowe były łatwiejsze do opanowania. Abe po prostu wolał czuć twardy grunt pod nogami!

Giorgi Adamia

Imię i nazwisko: Giorgi Adamia
Narodowość: Gruzin
Data urodzenia: 10.03.1981
Pozycja: Napastnik
Klub w CM 01/02: WIT Georgia
Ostatni klub IRL: Sioni Bolnisi (przeszedł na emeryturę 1 stycznia 2015)
Międzynarodowe występy / gole: 7 występów / 2 gole (Gruzja U21)
Grał w 5 najlepszych ligach? Nie
Ogólna ocena udanej kariery: 5/10

Piłkarska podróż Giorgiego Adamii jest świadectwem bogatego talentu wyłaniającego się z Gruzji na początku XXI wieku. Urodzony 10 marca 1981 roku w Tbilisi, Adamia rozpoczął profesjonalną karierę w stołecznym TSU w 1998 roku, pokazując swój potencjał jako napastnik. Jego występy przyciągnęły uwagę większego WIT Georgia, gdzie przeniósł się trzy lata później. Podczas gry w tym klubie Adamia odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu go do mistrzostwa Umaglesi Liga w sezonie 2003-2004, co stanowiło kamień milowy w jego wczesnej karierze.

W 2004 roku Adamia opuścił ojczyznę, podpisując kontrakt z Neftczi Baku w Azerbejdżanie. Wpływ, jaki wywarł na ówcześnie najlepszy zespół w kraju był natychmiastowy. Gruziński talent przyczynił się do zdobycia przez Neftczi mistrzowskiego tytułu w sezonie 2004-2005, a jego zdolność do trafiania do siatki objawiła się wszystkim, gdy został najlepszym strzelcem Pucharu WNP w 2005 roku i pomógł swojemu klubowi sięgnąć po to trofeum rok później. W ciągu czterech sezonów zdobył 29 bramek w 94 występach, umacniając swoją reputację czołowego napastnika w lidze azerskiej.

Kontynuując karierę w Azerbejdżanie, Adamia występował w FC Baku i Qarabağ FK. W tym ostatnim klubie, w sezonie 2010-2011, został najlepszym strzelcem Azerskiej Premier League, zdobywając 18 bramek. Jego forma i wysoka reputacja uczyniła w 2010 roku Adamię rekordzistą wśród obcokrajowców jeśli chodzi o liczbę meczów w lidze azerskiej.

Po krótkich okresach w Interze Baku, Zestafoni i Sioni Bolnisi, Adamia przeszedł na emeryturę 1 stycznia 2015 roku. Po zakończeniu kariery parał się m.in. trenerką, pełniąc funkcję asystenta selekcjonera reprezentacji młodzieżowej Gruzji od 1 stycznia 2021 roku.

Ciekawostka: Pomimo gruzińskiego pochodzenia, Adamia stał się tak uwielbianą postacią w Azerbejdżanie, że wielu fanów zakładało, że jest Azerem. Spędził ponad dekadę w tamtejszej najwyższej lidze, pobił rekord występów jako obcokrajowiec i mówił płynnie po azersku. Jest klasycznym przykładem gracza, który stał się kultowym bohaterem poza swoim krajem – nieźle jak na kogoś, kto zaczynał jako ukryty klejnot CM 01/02 w lidze, do której większość graczy nigdy nie wysłała skauta.

David Aganzo

Imię i nazwisko: David Aganzo Méndez
Narodowość: Hiszpan
Data urodzenia: 10.01.1981
Pozycja: Napastnik
Klub w CM 01/02: Real Madryt
Ostatni klub IRL: CD Lugo (przeszedł na emeryturę w 2015 r.)
Międzynarodowe występy/gole: Reprezentant Hiszpanii U16, U17, U18, U20 i U21; Mistrz Świata FIFA U-20 (1999)
Grał w 5 najlepszych ligach? Tak (La Liga)
Ogólna ocena udanej kariery: 7/10

Piłkarska podróż Davida Aganzo to bogaty gobelin utkany z wczesnych obietnic, różnorodnych doświadczeń w wielu klubach i krajach, a także płynnego przejścia do roli lidera poza boiskiem. Urodzony 10 stycznia 1981 roku w Madrycie w Hiszpanii, wrodzony talent Aganzo do pięknej gry był widoczny od najmłodszych lat. Swoje umiejętności doskonalił w cenionej akademii młodzieżowej Realu Madryt, będącej wylęgarnią najlepszych piłkarskich talentów. Jego poświęcenie i waleczność zaowocowały pamiętnym debiutem w seniorskiej drużynie 20 lutego 2000 roku w meczu z Valencią, który zakończył się remisem 1-1. Chociaż jego występy dla Los Blancos były ograniczone, zapisał się w znakomitej historii klubu, będąc częścią drużyny, która wygrała Ligę Mistrzów UEFA w sezonie 1999-2000.

Szukając regularnych występów w pierwszej drużynie, Aganzo rozpoczął serię wypożyczeń, które wzbogaciły jego piłkarską podróż. Tymczasowo obejmował pozycję napastnika w Extremadurze, Espanyolu, Realu Valladolid i Levante. Każde doświadczenie oferowało mu wyjątkowe wyzwania i możliwości nauki, kształtując go na wszechstronnego i silnego napastnika. Występy Aganzo, zwłaszcza w Valladolid i Levante, gdzie strzelił dziewięć goli w każdym sezonie, pokazały jego konsekwentną zdolność do znajdowania drogi do bramki. W 2004 roku przeniósł się na stałe do Racingu Santander, umacniając swoją reputację w najwyższej klasie rozgrywkowej w Hiszpanii.

W swojej karierze Aganzo zdobywał również doświadczenie na arenie międzynarodowej. Dwa lata później wyjechał do Izraela, dołączając do Beitaru Jerozolima na zasadzie wypożyczenia, gdzie próbował przedrzeć się do składu. Występował także z powodzeniem w Rayo Vallecano i Alaves. Po epizodzie w Herculesie Alicante przeprowadził się do greckiego Arisu Saloniki w 2012 roku, gdzie stał się ulubieńcem kibiców. Po powrocie do Hiszpanii podpisał kontrakt z CD Lugo, gdzie zakończył karierę w 2015 roku.

Płynnie przechodząc od aktywnej gry, Aganzo skierował swoją pasję do piłki nożnej w stronę kariery działacza. W listopadzie 2017 roku został mianowany prezesem Stowarzyszenia Hiszpańskich Piłkarzy (AFE), zastępując Luisa Rubialesa. Jego kadencja charakteryzowała się zaangażowaniem w prawa zawodników i rozwój sportu. W styczniu 2025 r. Aganzo został ponownie wybrany na stanowisko prezesa AFE, a znane osobistości, takie jak Iker Casillas i Álvaro Morata, dołączyły do zarządu jako wiceprezesi, podkreślając zaufanie i szacunek, jakim ich były kolega z boiska cieszy się w społeczności piłkarskiej.

Ciekawostka: Chociaż David Aganzo nigdy nie stał się powszechnie znanym zawodnikiem, w swej karierze napotkał niektóre z najpotężniejszych postaci w piłce nożnej. Po przejściu na emeryturę nie tylko został prezesem AFE (hiszpańskiego związku piłkarzy), ale także stał się kluczowym graczem w europejskiej polityce piłkarskiej. Był głośnym przeciwnikiem projektu Superligi, a także przedmiotem śledztwa w sprawie domniemanej korupcji – choć ostatecznie zarzuty zostały oddalone. Aganzo przebył więc drogę od juniora Realu Madryt do politycznych zawirowań.

Federico Agliardi

Imię i nazwisko: Federico Agliardi
Narodowość: Włoch
Data urodzenia: 11.02.1983
Pozycja: Bramkarz
Klub w CM 01/02: Brescia
Ostatni klub IRL: Lumezzane (przeszedł na emeryturę w 2021)
Międzynarodowe występy / gole: 9 występów dla Włoch U21; Mistrz Europy UEFA U-21 (2004, bez gry)
Grał w 5 najlepszych ligach? Tak (Serie A)
Ogólna ocena udanej kariery: 7/10

Kariera Federico Agliardiego jest świadectwem odporności i zdolności adaptacyjnych w stale ewoluującym świecie piłki nożnej. Urodzony 11 lutego 1983 roku w Brescii we Włoszech, Agliardi rozpoczął swoją przygodę z rodzinnym klubem, Brescia Calcio. W Serie A zadebiutował 8 listopada 2003 w meczu z Bologną, dając start profesjonalnej karierze, która trwała prawie dwie dekady.

W styczniu 2006 roku Agliardi przeniósł się do Palermo, gdzie początkowo zapewnił sobie miejsce w wyjściowym składzie. Niestety, po serii mało udanych występów pełnił rolę rezerwowego bramkarza dla weterana Alberto Fontany. Okres ten przetestował hart ducha Agliardiego, który radził sobie z niepewnością związaną z wahaniami czasu gry. Wypożyczenie do Rimini w 2008 roku zapewniło mu regularne występy w pierwszej drużynie, pozwalając odbudować pewność siebie i zaprezentować swoje umiejętności.

Kariera Agliardiego zaniosła go dalej do Padwy, Bolonii i Ceseny, gdzie doświadczył zarówno wzlotów w bitwach o awans, jak i upadków w walkach o utrzymanie. Jego czas w Bolonii był szczególnie godny uwagi; po odejściu pierwszego bramkarza Jean-François Gilleta w 2012 roku, Agliardi stał się podstawowym bramkarzem, występując 22 razy w sezonie 2012-13 Serie A. W 2020 roku podpisał kontrakt z Lumezzane, klubem z niższych włoskich lig, zanim odwiesił rękawicę po zakończeniu sezonu.

Na arenie międzynarodowej Agliardi reprezentował Włochy na różnych poziomach młodzieżowych, notując dziewięć występów w drużynie U21. Był częścią drużyny, która wygrała Mistrzostwa Europy UEFA do lat 21 w 2004 roku, służąc jednak jedynie jako zmiennik dla Marco Amelii.

Omar Aguayo

Imię i nazwisko: Omar Gerardo Aguayo Rentería
Narodowość: Meksykanin
Data urodzenia: 08.04.1982
Pozycja: Pomocnik (środkowy)
Klub w CM 01/02: C.D. Tapatío (rezerwy Club Deportivo Guadalajara (Chivas))
Ostatni klub IRL: California Victory (przeszedł na emeryturę w 2007 r.)
Międzynarodowe występy/gole: Meksyk U17; Udział w Mistrzostwach Świata FIFA U-17 (1999)
Grał w 5 najlepszych ligach? Nie
Ogólna ocena udanej kariery: 4/10

Piłkarska przygoda Omara Aguayo rozpoczęła się w tętniącym życiem mieście Guadalajara w stanie Jalisco w Meksyku, gdzie urodził się 8 kwietnia 1982 roku. Przechodząc przez szeregi młodzieżowe cenionego Club Deportivo Guadalajara, powszechnie znanego jako Chivas, Aguayo pokazał się jako utalentowany środkowy pomocnik. Jego zaangażowanie i umiejętności zaowocowały wypożyczeniem do Alacranes de Durango na sezon 2003-2004, gdzie regularnie występował w pierwszej drużynie i doskonalił swoje umiejętności. Po powrocie do Chivas, menadżer Benjamín Galindo dostrzegł jego potencjał, dając mu szansę debiutu w meksykańskiej Primera División 5 lutego 2005 roku przeciwko Tiburones Rojos de Veracruz. Pomimo udanego początku, kariera Aguayo w pierwszej drużynie ograniczyła się do zaledwie czterech występów, a większość jego występów miała miejsce w rezerwach – Chivas Coras.

W pogoni za możliwością częstszej gry, Aguayo przeniósł się do Querétaro. Nie spędził tam jednak zbyt wiele czasu, a wkrótce wyekspediowano go do Gallos de Tijuana, filii macierzystego klubu, aby zapewnić mu więcej czasu gry. W następnym roku nastąpiła znacząca zmiana, gdy Aguayo udał się na północ do Stanów Zjednoczonych, podpisując kontrakt z California Victory – klubem rywalizującym w USL First Division. Ten ruch stanowił nowy rozdział, wystawiając go na inną kulturę piłkarską i wyzwania. Jednakże po sezonie 2007, zawiedziony brakiem należytego progresu, Aguayo wycofał się z profesjonalnej piłki nożnej, kończąc karierę, która choć pełna potencjału, nigdy nie nabrała pełni rozkwitu.

Na arenie międzynarodowej Aguayo zakładał koszulkę reprezentacji Meksyku na poziomie młodzieżowym, uczestnicząc m.in. w Mistrzostwach Świata FIFA U-17 w 1999 roku. To doświadczenie pokazywało jego obiecujący talent i dawało perspektywę na karierę, która – jak wielu miało nadzieję – rozkwitnie w bardziej znaczący sposób. Pomimo ograniczonej liczby występów w najwyższej meksykańskiej lidze, podróż Aguayo podkreśla wyzwania, przed którymi stoi wielu utalentowanych graczy, aby przełożyć wczesny potencjał na trwały sukces na najwyższych poziomach.

Ciekawostka: Podczas swojego pobytu w California Victory w 2007 roku, Aguayo doświadczył wyjątkowego doświadczenia gry dla klubu, który istniał tylko przez jeden sezon. Drużyna została rozwiązana po inauguracyjnej kampanii, co czyni Aguayo jednym z niewielu graczy, którzy byli częścią tego krótkotrwałego rozdziału w historii amerykańskiej piłki nożnej. Obecnie pracuje jako księgowy.